Gdyby Wzgórza Gola nie znajdowały się na Bliskim Wschodzie, lecz gdziekolwiek indziej, zasługiwałyby zapewne jedynie na krótką wzmiankę natury geograficznej. Ponieważ jednak obszar ten ma burzliwą historię i leży pomiędzy krajami od dawna sobie wrogimi – Izraelem i Syrią – polityczne znaczenie tego 65 kilometrowego pasa lądu, położonego 1000 m n.p.m. jest niewspółmiernie wielkie w stosunku do jego rozmiarów.
Po pierwszej wojnie światowej, w 1922 r. tereny te weszły w skład terytorium mandatowego Wielkiej Brytanii. Ta po roku przekazała Wzgórza Golan do francuskiego mandatu Syrii, która uzyskała niepodległość w 1941 r.
14 maja 1948 r. Izrael ogłosił niepodległość. Następnego dnia pięć krajów arabskich (przy wsparciu militarnym Anglii) zaatakowało państwo żydowskie, ale wszystkie zostały w kilka miesięcy pokonane. W 1949 roku wytyczono linię zawieszenia broni. Wzgórza Golan pozostały przy Syrii. Ponownie zaatakowany (po pokonaniu w sześć dni Syrii, Jordanii i Egiptu) Izrael opanował Wzgórza Golan 10 czerwca 1967 roku. W 1973 roku siły syryjskie zajęły ten obszar w wyniku kolejnego ataku (Wojna Yom Kippur), lecz nie na długo. Po kilku dniach zostały wyparte. W 1981 roku Kneset wcielił Wzgórza Golan do państwa Izrael.
Strefa konfliktu wydaje się być sielską krainą. Ale przy stokach okrytej śniegiem góry Hermon usadowiły się izraelskie stacje zwiadowcze monitorujące syryjską łączność. Strategiczne punkty pozwalają obserwować cały wulkaniczny płaskowyż Golan oraz żyzną dolinę Hula w Galilei, a także 40-kilometrowy pas pustynnej ziemi ciągnący się pod Damaszek w Syrii.
Przez cały czas panowania Syryjczyków na Wzgórzach Golan, izraelska część doliny Jordanu, w tym również miasto Tyberiada (Tweria) były przez nich ostrzeliwane, dlatego ostateczne zajęcie tych terenów przez Izrael, wydatnie przysłużyło się sprawie pokoju na Bliskim Wschodzie.