Słowo Negev oznacza suchą ziemię. Przez ponad 1000 lat żyli tu jedynie nomadowie. Od czasu założenia państwa Izrael, jałowe tereny Negewu nawadnia się i zasiedla.
Marzeniem Dawida Ben Guriona, twórcy państwa izraelskiego, było zasiedlenie pustyni Negew. Gdy w 1953 r. ustąpił z urzędu premiera, przeprowadził się do nowo założonego pośrodku pustyni Negew kibucu Sde Boker. Przebywał w nim jedynie rok, po czym ponownie zajął się polityką. Jednak powrócił tam w 1963 r. i pozostał aż do śmierci w 1973 r., walnie przyczyniając się do rozkwitu Negewu.
Trójkątna pustynia rozciąga się w południowej części Izraela. Przy granicy z Jordanią przecinają ją wąwozy Araba, a na południu sięga samego Ejlatu — „twierdzy” urlopowiczów, położonej nad Morzem Czerwonym.
Prawie wszystkie miasta Negewu powstały po założeniu państwa izraelskiego. Jedyny wyjątek stanowi „stolica” pustyni, Beer Sheva, którą już Stary Testament nazywał miastem patriarchów. Tuż po drugiej II wojnie światowej żyło w Negewie ok. 10 tys. osób, dziś surowe obszary pustyni zaludnia około ćwierć miliona. Dzięki systemom nawadniającym i rurociągom doprowadzającym wodę z północy kraju zdołano użyźnić niektóre z pustynnych terenów.
W górskiej części Negewu znajdują się trzy owalne zapadliska pochodzenia geologicznego. Powstały one około 70 milionów lat temu, gdy ziemia osunęła się, zasypując puste przestrzenie pod powierzchnią obecnej pustyni. Największe nazywa się Maktesh Ramon. Na jego zachodnim krańcu leży najwyższy szczyt Negewu — Har Ramon (1035m).